12 Yaşındaki Biri Çocuk Mudur?
İzmir’de yaşıyorum, yani güneş var, deniz var, ama bir de hayat var. Bazen soruyorum kendime: “Acaba ben de hala çocuk muyum?” Ya da daha doğrusu, 12 yaşındaki biri çocuk mudur? Çünkü hani bazen 12 yaşında biriyle karşılaşıyorum, “Beni anlamıyorsun!” diye bağırırken, bir bakıyorum, o kadar da anlamadığım biri değil. Ama gelin görün ki, o çocuk aslında öyle bir çocuk mu?
Çocukluk ve Gençlik Arasında Bir Yerdeyiz
Bir gün 12 yaşındaki yeğenimle buluştum. Evde bir tatil havası, yaz sıcağı, herkes bir yerlere gitmek için hazırlanıyor. Ama yeğenim beni görünce bana geldi ve “Abi, şunu yapar mısın?” dedi. Dediği şey… Şu an aklıma bile gelmiyor. Ama bildiğiniz “abim sana şunu getir” tarzı bir şeydi. Ben de tabii ki “Bunu ben niye yapıyorum, sen yap!” dedim.
Ama o cevap verdi: “Sen büyük adamsın, yapman lazım.”
Ben şok oldum. Kendi iç sesimle “Ya ben büyümedim, hâlâ bir çocuk muyum?” diye düşündüm. Oysa ben 25 yaşındayım, hayatı ciddiye almaya çalışıyorum, banka hesaplarımı takip ediyorum, kedimle ilgileniyorum (çok ciddi bir iş), ama… Yeğenim hala bana “büyük adam” diyordu. Neyse ki, o sırada ağzımdan çıkmış olan, “Peki, hadi yapalım o zaman” diyerek bunu geçiştirdim.
Ama gerçekten düşündüm: 12 yaşındaki biri çocuk mudur? Hani, yaş olarak çocuk, ama neyi kastediyoruz? Zihinsel olarak bir çocuk mu? Yoksa sadece fiziksel olarak mı?
Fiziksel Yaşın Gücü Adına
Gerçekten, 12 yaşındaki biri çocuk mudur? Hadi gelin, fiziksel açıdan değerlendirelim. 12 yaşındaki biri, muhtemelen parmak izi olmadan telefon çalabilecek kadar ustadır. Mesela benim yeğenim, telefonunu iki parmakla çevirerek “Zeytinyağlı enginar nasıl yapılır?” sorusunu Google’a yazabiliyor. Bu tür şeyleri düşündükçe 12 yaşındaki kişinin dünyayı daha iyi tanıdığını hissediyorum.
Bir çocuğun gerçekten büyüdüğüne inanmadan önce, onun nasıl telefonla takıldığını görün! Zamanında bizim telefonda bir tuşu basarken parmağımız acırdı, şimdi 12 yaşındaki bir çocuk ekranı dokunarak her şeyi yapabiliyor. Yani bu fiziksel değişim, bir tür büyüme, değil mi?
Ama ben mi? Bilgisayarda hâlâ “Ctrl + Z” yapıp, kaybolan dosyaları geri getirmeye çalışıyorum. O yüzden de düşündüm: Acaba büyümek gerçekten fiziksel mi, yoksa içsel bir şey mi?
Zihinsel Olarak Çocuk Olmak
Şimdi durup dururken, “12 yaşındaki biri çocuk mudur?” sorusunu daha derinlemesine irdelemeliyiz. Zihinsel olarak bir 12 yaşındaki çocuk, her zaman çocuğun tanımına uyar mı? Benim yeğenim, her konuda karar verirken “Bunu yapmam, buna girmem, ama şöyle yapsam?” şeklinde uzun uzun düşündüğünü görmedim. O tamamen anlık! Ama ben… Hani diyelim, markete gittiğimde “Şu çikolatayı alayım mı?” sorusu için 10 dakika düşünmem gerektiğini fark ediyorum. Çocuk muyum, yetişkin miyim, belli değil!
Bir 12 yaşındaki, düşündüğümde, o an ne hissediyorsa o; anlık. Ama bir yetişkinin (yani benim) sürekli geçmiş ve geleceği düşünerek karmaşık bir analiz yapmaya başlaması bana garip geliyor. Yani 12 yaşındaki biri, fiziksel olarak çocuk olsa da, bazen içindeki zihinsel “çocuk” hep var mı? Ya da biz 25 yaşında bir yetişkin, bazen içimizdeki çocukla kavga ediyor muyuz?
12 Yaşındaki Biri Çocuk Mudur? (Cevap: Evet, Ama…)
Özetle, 12 yaşındaki biri çocuk mudur? Tabii ki çocuk, ama o “çocukluk” meselesi biraz daha bulanık. Bence, 12 yaşındaki biri fiziksel olarak çocuk, ama içsel olarak “belki biraz büyümüş” bir kişi. Bir yandan harika espriler yapıyor, diğer yandan da kendi dünyasında bir dertle savaşıyor. Yani, “Çocuk mu, değil mi?” sorusunun cevabı bence hem evet, hem de hayır!
Ve ben… 25 yaşında olmama rağmen hâlâ bazen kafamda bir 12 yaşındaki ile pazarlık yapıyorum. “Bir şey yapmam lazım” diyorum, bir yandan “Aa, bu kadar düşünmekten yoruldum, hadi bir kahve içelim” diyorum.
Sonuç olarak, evet, 12 yaşındaki biri çocuk mudur? Evet, ama tabii ki bazen büyüdüklerini düşündükleri anlar da oluyor. Biz de bir bakıyoruz, hâlâ “yaşlı” olmanın ne demek olduğunu tartışıyoruz. Geriye bakınca, keşke biraz daha çocuk kalsak diyoruz.
Ama tabii ki her zaman olduğu gibi, büyüdükçe her şeyi fazla düşünmeye devam edeceğiz…